Nie ma ...

 To już prawie 2 tygodnie, gdy pożegnałam Pusia. Niestety, pojechaliśmy razem po śmierć. Gdy to sobie przypominam, to znów płaczę. Kupiłam już saszetki z rybną karmą, taka Pusiowi najbardziej ostatnio odpowiadała. No i "ludzkie" jedzenie - gotowane mięsko z kurczaka i rosołek. Pani sąsiadka karmiłaby Pusia w czasie naszej nieobecności, jak to robiła dotychczas, gdy wyjeżdżaliśmy (też miłośniczka kotów). Wyjeżdżaliśmy w piątek. Ale w czwartek zauważyłam, że Pusio nie może się napić. Stał nad miską z mleczkiem (bardzo lubił) i nie wiedział, co zrobić. Język nie pracował, zwisał. A potem nie chciał (nie umiał) jeść. Nie mogłam zostawić pani sąsiadki z kłopotem, a Pusia narazić na śmierć z głodu. Był bardzo wychudzony, naprawdę skóra i kości. Pani weterynarz, gdy zobaczyła kota aż jęknęła. Pytała, czy chcę być przy odchodzeniu kotka. No jak mogłabym nie być? Głaskałam go do samego końca. I wzięłam ze sobą. A według prawa europejskiego (ponoć) należy "padłe zwierzę utylizować". Okrutne słowa wobec zwierzęcia, które się kochało.  Niedaleko Nekli jest cmentarz dla zwierząt. Czy to też już nielegalne? Czy to utylizacja? Czy chodzi o to, żeby znów jakiemuś przedsiębiorcy (od utylizacji) nabijać kabzę? Za wszystko płać. Za śmierć też. A może śmierć kota, to nie śmierć (jeżeli kot nie umiera)? Ech, już lepiej wolę się złościć, niż smucić. Choć to i tak nie pomaga. 

Nadal automatycznie patrzę za okno, na taras, gdzie zwykle siedział, leżał Pusio. Wiem, przecież wiem, że już nigdy nie przyjdzie. Ale to odruch. Tyle lat jakiś kot zawsze tam siedział i czekał. A teraz pusto...